ขุนเขาบอก :
ใครผู้ก่อใครผู้ทำ...เตรียมรับกรรมที่ทำเอย...เองเอย....”ใครหว่า”
ประเทศเอ๋ยเคยร่มเย็น...กลับทุกข์เข็ญเป็นเช่นนี้
ใช่มีภัยจากไพรี...แต่ด้วยมีคนทำลาย
ทำลายรักจนรักร้าว...ถิ่นกาขาวศรัทธาหาย
ศรัทธาคนโดนทำลาย...หลังความตายมีคนชัง
อดีตกาลหวานรอยยิ้ม...เหลือภาพพิมพ์แค่ภาพฝัน
จากปรองดองคล้องแขนกัน...กลับห้ำหันด้วยชิงชัง
เงินกองคลังดั่งภูเขา...บัดนี้เล่าถูกเขาฝัง
หวังละลายความชิงชัง...ท้องพระคลังดั่งพระลาน(โล่ง)
บ้านนั้นหรือไร้ขื่อแป...ยุติธรรมแท้แค่หางหมา
คนบุญหนักศักดินา...หลุดอาญาแค่หมอบคลาน
คนบุญน้อยด้อยราคา...ลูบหางหมาถูกประหาร
ยุติธรรมแท้แค่หมอบคลาน...หยุดประหารรออาญา
ปลุกไพร่แดงยุแยงเหลือง...สร้างแค้นเคืองขยายผล
หวังราญรอนให้ร้อนรน...เข็นฆ่าคนดั่งผักปลา
เปลี่ยนแนวรักเป็นแนวรบ...สมคิดคบสร้างปัญหา
อ้างลิเกเทวดา...เรียกศรัทธามหาชน
เพราะไม่รักจึงตัดรัก...คนไม่ภัครักเหือดหาย
พร่ำเช้าเย็นจะเป็นจะตาย...ศรัทธาหายก่อนวายชน
ศรัทธาคนโดนถอดทิ้ง...ถอดจากหิ้งทิ้งไม่สน
เคยหลบรูปจูบภาพคน...บัดนี้พ้นบ่วงอธรรม
มันคือเหตุแห่งต้นเหตุ...ทุกข์ประเทศสารขัณฑ์
ทุกข์ของคนระคนกัน...เพียงรอวัน “กฎแห่งกรรม “
กรรมผู้ไดใครผู้ก่อ...รับกันต่อให้อิ่มหนำ
ใครผู้ก่อใครผู้ทำ...เตรียมรับกรรมที่ทำเอย...เองเอย....ใครหว่า.....
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar