ขุนเขาบอก :
ไล่อีกแล้วไล่อีกแล้ว...พ่อแม่แก้ว.ช่วยลูกด้วย
เคราะห์มันหามยามมันซวย...คนจิตป่วยไล่ออกบ้าน
ไม่รักกันฉันไม่ว่า...แต่อย่าบ้ามาระราน
พ่อตัวดีสีทหาร...อันธพาลกัน “จุงเบย”
“บ่องตง” คงไม่ไป...ประเทศไทก็ข้องข้า
ใช่ของใครใช่ของฟ้า...ของประชาทหารเอ๋ย
มีอำนาจวาสนา...เหยียบขี้ข้าเสียจนเคย
แต่ละคำที่เอื้อนเอ่ย...ทหารเอย “ ทุเรศทุรัง “
ไม่อึดอัดไม่ขัดเขิน...แต่จะเดินไปข้างหน้า
สว่างใสในดวงตา...เหยียบหัวข้าอย่าพึงหวัง
อย่าอ้าง”เขา”มาเมามัว...รักเช่นตัว “ดันทุรัง”
เขาใช่คนที่ข้าหวัง...ไม้ใกล้ฝั่งอย่าหวังเลย
ชักเลอะเทอะไปกันใหญ่...อยากจะไล่ก็มาไล่
เงินที่มีภาษีใคร...สังวรณ์ไว้ทหารเอ๋ย
แค่ไม่รักไม่ภัคดี...ไร้ปฐพีกันหรือเอย
เป็นคนไทใช่เชลย...อย่าหวังเลยกูจักยอม
ตารางวาสี่ห้าพัน...ผืนดินนั่นมันของกู
เอาเหงื่อไล้ขี้ไคลถู...ต้องต่อสู้จนผ่ายผอม
กว่าได้มาสี่ห้าไร่...เงินนั้นไซร์ต้องอดออม
ถูกขับไล่ใครจักยอม...ไม่นบน้อมไม่ยอมใคร
พระเจ้าตากฝากมาบอก...อย่าให้หอกมันแทงหลัง
คำสอพลอ”มรณัง”...บ้านเรืองพังเลือดหลั่งไหล
เพียงเชื่อเขาอยากเอาหน้า...บ้านเมืองข้าจึงบรรลัย
พระเจ้าตากฝากเอาไว้...มึงเป็นไทก็เพราะกู.........
( ราษฎรทั้งหลายพึงรู้เถิดว่าประเทศนี้เป็นของราษฎร ไม่ใช่ของกษัตริย์ เหมือนอย่างที่เขาโกหกหลอกลวง )
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar